دارو ضد انعقاد یا ضد پلاکت که گاهی اوقات رقیق کننده خون نامیده می شوند، به جلوگیری از لخته شدن خون کمک می کنند. گزینه های زیادی از جمله هپارین و وارفارین وجود دارد. جلوگیری از لخته شدن خون، خطر سکته مغزی و حمله قلبی را کاهش می دهد.
لخته شدن خون می تواند منجر به عوارض بالقوه کشنده، مانند سکته مغزی یا حمله قلبی شود. پزشکان ممکن است دارو ضد انعقاد را برای کسانی که در معرض خطر بالای لخته شدن خون هستند تجویز کنند.
لخته های خون می توانند رگ های خونی را مسدود کرده و جریان خون را به اندام های مهمی مانند ریه ها، مغز و قلب متوقف کنند و می تواند خطر حمله قلبی یا سکته مغزی را در افراد افزایش دهد.
ضد انعقادها داروهایی هستند که به جلوگیری از لخته شدن خون کمک می کنند. اگرچه مردم آنها را “رقیق کننده خون” می نامند، اما این داروها در واقع خون را رقیق نمی کنند. در عوض از غلیظ شدن یا لخته شدن خون جلوگیری می کنند.
دارو ضد انعقاد چطور کار می کنند؟
وظیفه اصلی دارو ضد انعقاد جلوگیری از تشکیل لخته خون است.
با توجه به بررسی در سال 2015 منبع مورد اعتماد برخی از داروهای ضد انعقاد با پروتئین های موجود در خون – به نام عوامل – که مسئول فرآیند انعقاد یا غلیظ شدن هستند تداخل می کنند.
عوامل متعددی در خون وجود دارد و اشکال مختلف ضد انعقادها عوامل مختلفی را هدف قرار می دهند.
برخی از “داروهای ضد انعقاد” به نام آنتی ترومبین، ماده ای در خون که توانایی لخته شدن خون را محدود می کند، متصل می شوند. آنتی ترومبین همچنین این موارد را مهار می کند:
- ترومبین که برای لخته شدن خون لازم است.
- فاکتورهای Xa و IXa که برای ایجاد ترومبین ضروری هستند.
داروهای ضد انعقاد، چه تفاوتی با داروهای ضد پلاکت دارند؟
داروهای ضد پلاکت نوع دیگری از رقیق کننده های خون هستند.
پزشک ممکن است این داروها را به دلایل مشابه دارو ضد انعقاد تجویز کند. با این حال، آنها کمی متفاوت عمل می کنند.
این داروها به جای جلوگیری از غلیظ شدن خون، به جلوگیری از اتصال پلاکت ها به یکدیگر و تشکیل لخته کمک می کنند. رایج ترین منبع مورد اعتماد داروی ضد پلاکت آسپرین است .
کاربرد داورهای ضدانعقاد چیست؟
پزشک “داروهای ضد انعقاد” را برای افرادی که در معرض خطر بالای ایجاد لخته خون هستند تجویز می کند.
سرویس بهداشت ملی خاطرنشان می کند که اگر فردی در معرض خطر شرایط زیر باشد، پزشک ممکن است دارو ضدانعقاد تجویز کند:
- سکته مغزی، زمانی اتفاق می افتد که لخته خون جریان خون را به مغز محدود می کند
- حملات ایسکمیک گذرا یا سکته های کوچک، اینها علائم مشابه سکته مغزی دارند، اما اثرات معمولاً کمتر از 24 ساعت طول می کشد.
- حملات قلبی، که در آن یک لخته خون رگ خونی را که خونرسانی به قلب می کند مسدود می کند.
- ترومبوز ورید عمقی، زمانی که یک لخته خون در یک سیاهرگ عمیق، معمولا در پاها تشکیل می شود.
- آمبولی ریه، زمانی ایجاد می شود که یک لخته خون، رگ خونی در اطراف ریه ها را مسدود می کند.
یک فرد ممکن است در معرض خطر بالایی برای ابتلا به شرایط فوق باشد اگر:
- سابقه لخته شدن خون دارند
- اخیراً تحت عمل جراحی قرار گرفته‌اند که مانع از حرکت آنها در دوران نقاهت می‌شود
- تحت تعویض دریچه آئورت قرار گرفته اند
- فیبریلاسیون دهلیزی، نوعی ضربان قلب نامنظم است
- شرایطی دارید که احتمال ترومبوفیلی را افزایش می دهد، به این معنی که خون خطر تشکیل لخته خون را افزایش می دهد.
- سندرم آنتی فسفولیپید دارند، یعنی زمانی که سیستم ایمنی به پروتئین ها و چربی های موجود در رگ های خونی حمله می کند.
منبع: www.medicalnewstoday.com
برای تعیین وقت مشاوره، همین امروز با ما تماس بگیرید.